مذاکره با ايران بي نتيجه است

گفتگو، حتي با کساني که نمي شنوند، بسيار با ارزش تر از قطع رابطه با آنهاست. براساس اين جمله قديمي و درعين حال ديپلماتيک، ديديم که هفته گذشته سه قدرت اروپايي مجدداً با ايران به مذاکره نشستند. البته تا زماني که دولت احمدي نژاد تصميم دارد به جمع قدرت هاي اتمي در منطقه بپيوندد، در اين گفتگوها کمترين اثري از پيشرفت به چشم نخواهد خورد. تنها يک مسأله است که مي تواند اروپايي ها را از اين وضع برهاند. ماه گذشته، پس از اينکه تهران عليرغم تعهدات قبلي خود به تبديل اورانيوم پرداخت، مذاکرات با ايران قطع شد. از آن پس نيز، دولت تهران اين روند را همچنان حفظ کرده است: با رد پيشنهاد روسيه، شروع تبديل پنجاه تن اورانيوم مازاد بر مقادير تبديل شده قبلي، دردست داشتن نقشه هاي ساخت تسليحات اتمي از سال هزار و نهصد و هشتاد و هفت و آزمايش موفقيت آميز موشک شهاب سه که قادر است به راحتي به آنکارا، کراچي، رياض و صد البته به تل آويو برسد و ... . ايجاد ارتباط با شبکه هاي مخفي پاکستاني از سال هزار و نهصد و هشتاد و هفت، خود به تنهايي نشان دهنده بلند پروازي هاي جمهوري اسلامي در برنامه اتمي است. درحقيقت، اين تنها پروژه اززمان شاه است که آيت الله خميني به گسترش آن اقدام کرد و درحال حاضر اين پرونده به قدري مورد انتقاد قرار گرفته، که حتي احمدي نژاد طي چند هفته اخير با تحريکات بي وقفه خود، کوشيده است نارضايتي و انتقادات جامعه بين الملل را به سوي ديگري معطوف کند. اين تحريکات اززمان برگزاري مجمع عمومي سازمان ملل آغاز شد [زماني که احمدي نژاد تازه وارد معرکه بين المللي شده بود] که طي آن، او سخنراني بي نهايت شديدي ايراد کرد و بازگشت امام دوازدهم شيعيان را به منظور ايجاد يک جامعه ايده آل اسلامي پيش روي جهانيان گذاشت. بعد از آن نيز سخنراني ضد صهيونيستي ماه اکتبر درتهران و سخنراني ماه دسامبر در مکه ايراد شد. اين نقض آشکار منشور سازمان ملل تا امروز، غيراز چند عکس العمل ازسوي جامعه بين الملل، پاسخ ديگري درپي نداشته است. دراين رابطه، برخورد ملاحظه کارانه مسکو و سکوت سؤال برانگيز کشورهاي عرب که بعضي حتي موجوديت اسراييل را به رسميت مي شناسند نيز، قابل تأمل است. برخي عقيده دارند که سکوت آنها از "سخنراني اکتبر" احمدي نژاد ريشه مي گيرد که طي آن گفته شد: "اين کشورهاي مسلمان در آتش خشم امت اسلام خواهند سوخت." ترديدهاي اتحاديه اروپا براي ارسال پرونده اتمي ايران به شوراي امنيت تنها به نفع احمدي نژاد بوده است، زيرا موضع فوق محافظه کارانه او را به خوبي نشان مي دهد و نارضايتي و اعتراضات مردم ايران را در نطفه خفه مي کند. درواقع، آقاي رييس جمهور نتوانست به هيچ يک از وعده هاي اجتماعي و عوام فريبانه خود ترتيب اثر دهد، وعده هايي که درزمان تبليغات انتخاباتي خود به طور مداوم و با صداي رسا از پشت بلندگوها فرياد مي کشيد. وي اکنون به دنبال اين است که با نطق هاي ملي و مذهبي، مخالفان را ساکت کند و همچنين خوش بينانه فکر مي کند جو بين المللي به نفع اوست. ايالات متحده که درحال حاضر خود را در عراق گرفتار کرده، به خوبي مي داند دولت تهران به راحتي مي تواند با تماس هايي که با جامعه شيعه دارد، کار را براي آن مشکل تر سازد و همچنين قادر است تا از آن راحت تر، به وسيله حزب الله در لبنان ايجاد اختلال کند. ازطرف ديگر، حتي در صورت ارسال پرونده ايران به شوراي امنيت نيز، نکاتي وجود دارد که به دفاع از جمهوري اسلامي منجر خواهد شد، ازجمله تقاضاي چين و هندوستان براي تأمين انرژي که ايران را از تحريم هاي اقتصادي کشورهاي غربي مصون مي دارد. ايران همواره مي تواند به جانبداري مسکو که يکي از بزرگ ترين تأمين کنندگان تسليحات و تجهيزات اتمي و غيراتمي است نيز، اميد داشته باشد. احتمالات ديگري هم در اين سناريو وجود دارد. يک ايران اتمي، مسلماً عربستان سعودي و مصر را تحريک خواهد کرد که براي اتمي شدن همين راه را در سياست خود بگنجانند. ازسوي ديگر، حمله اي توسط اسراييل که خود به تجهيزات اتمي مجهز است، بسيار محتمل مي باشد، زيرا اين کشور مايل است کل منطقه خاورميانه را از داشتن نيروي اتمي بترساند و از اين فکر منصرف سازد. همان طور که قبلاً نيز در سال هزار و نهصد و هشتاد و یک تجربه اين کار را در عراق داشته است. آيا اين عدم تعادل در منطقه خاورميانه بالاخره به وضعيت متعادلي خواهد رسيد، يا اينکه کماکان به صورت يک قطبي باقي خواهد ماند؟

منبع: روز آنلاین